ประสิทธิภาพที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัดนี้อาจเกี่ยวข้องกับการเกิดขึ้นของตัวแปรที่ต้านทานการวางตัวเป็นกลางมากขึ้นในช่วงท้ายของการทดลอง ( รูปที่ 1) ตามที่เห็นได้จากการขาดประสิทธิภาพที่ลดลงต่อลำดับรองของไวรัส "อื่นๆ" (เช่น SARS-CoV-2 ที่มีการแทนที่ที่ไม่ถือว่าส่งผลให้เกิดเชื้อสายหรือตัวแปรอื่น) (รูปที่ S2) เนื่องจากผลลัพธ์ด้านประสิทธิภาพของประสิทธิภาพสำหรับจุดสิ้นสุดหลักมีความคล้ายคลึงกันที่ 14 วันหรือมากกว่า และที่ 28 วันหรือมากกว่าหลังการให้ยา เฉพาะผลลัพธ์หลังเท่านั้นที่จะแสดงสำหรับจุดสิ้นสุดทุติยภูมิและจุดสิ้นสุดเชิงสำรวจ ประสิทธิภาพตาม

VIRAL LINEAGE ประสิทธิภาพของวัคซีนป้องกันโรคโควิด-19 ในระดับปานกลางถึงรุนแรง-วิกฤต ตามสายเลือด SARS-CoV-2 (ประชากรต่อโปรโตคอล) สายพันธุ์ไวรัสใหม่เกิดขึ้นและกลายเป็นสายพันธุ์หลักในประเทศส่วนใหญ่ในการทดลองในช่วงระยะเวลาการวิเคราะห์ โดยสายพันธุ์บางสายพันธุ์เกิดขึ้นอย่างเด่นชัดในประเทศเดียว สล็อตออนไลน์ (เช่น B.1.351 [เบต้า] ในแอฟริกาใต้ C.37 [แลมบ์ดา] ในเปรู และบี .1.621  ในโคลอมเบีย) ประสิทธิภาพของวัคซีนเท่ากับ 70.2% (95% CI, 35.3 ถึง 87.6) เทียบกับไวรัสโควิด-19 ระดับปานกลางถึงรุนแรงซึ่งเกิดจากตัวแปร B.1.1.7 (อัลฟา); 69.0% (95% CI, 59.1 ถึง 76.8) เทียบกับโควิด-19 ระดับปานกลางถึงรุนแรง - วิกฤตที่เกิดจาก SARS-CoV-2 ซึ่งจัดอยู่ในประเภท "อื่นๆ" โดยประสิทธิภาพจะคงที่ตลอด 195 วันของการติดตาม และ 58.2% (95% CI, 35.0 ถึง 73.7) เทียบกับโรคโควิด-19 ระดับปานกลางถึงรุนแรงซึ่งเกิดจากความเครียดอ้างอิง (B.1.D614G) ประสิทธิภาพโดยรวมอยู่ที่ 44.4% (95% CI, 34.6 ถึง 52.8) เทียบกับสายเลือด SARS-CoV-2 ที่ไม่ใช่สายพันธุ์อ้างอิง (รูปที่ 3 ) รวมถึง 51.9% (95% CI, 19.1 ถึง 72.2) เทียบกับตัวแปรเบต้าและ 36.5% (95% CI, 14.1 ถึง 53.3) เทียบกับตัวแปร P.1 (แกมมา) เมื่อสิ้นสุดระยะ double-blind ไม่พบความแตกต่างระหว่างวัคซีนและยาหลอกในผู้ป่วย 21 รายที่เกิดจากตัวแปร B.1.617.2 (เดลต้า) ในแอฟริกาใต้ (ประสิทธิภาพของวัคซีน −5.7%; 95% CI, −177.7 ถึง 59.2) กราฟ Kaplan–Meier แนะนำว่าประสิทธิภาพในการต่อต้านสายพันธุ์อ้างอิงหมุนเวียนและตัวแปรเบต้าเริ่ม 14 วันและ 25 วันหลังจากการฉีดวัคซีนตามลำดับ และเริ่มทันทีเมื่อสัมผัสกับตัวแปรอัลฟา ซึ่งเกิดขึ้นอย่างน้อย 2 เดือนหลังการฉีดวัคซีนของผู้เข้าร่วมใน

กลุ่มวัคซีนเสร็จสมบูรณ์  เส้นโค้ง Kaplan–Meier ถูกพล็อตไปที่จุดสิ้นสุดของเฟส double-blind โดยไม่ขึ้นกับว่ากรณีต่างๆ เกิดขึ้นในทั้งสองกลุ่มหรือไม่ การวิเคราะห์ตัวแปรเพิ่มเติมได้ดำเนินการสำหรับกรณีต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างช่วง double-blind แต่ถูกจัดลำดับหลังจากการล็อกฐานข้อมูล ผลลัพธ์สอดคล้องกับการวิเคราะห์เบื้องต้น (รูปที่ S3) ประสิทธิภาพในการต้านไวรัสโควิด-19 ระดับรุนแรง-วิกฤต รูปที่ 4 อุบัติการณ์สะสมของ Covid-19 ที่รุนแรงถึงวิกฤตและประสิทธิภาพของวัคซีนเมื่อเวลาผ่านไป (ประชากรต่อโปรโตคอล) สำหรับโรคโควิด-19 ที่ร้ายแรงถึงขั้นวิกฤต ประสิทธิภาพของวัคซีนโดยรวมอยู่ที่ 74.6% (95% CI, 64.7 ถึง 82.1) ( ตารางที่ 1 ) เส้นโค้งอุบัติการณ์สะสมซึ่งเริ่มแยกจากกันประมาณ 7 วันหลังการให้ยา ( รูปที่ 4 ) โดยไม่มีหลักฐานการลดลงเป็นเวลาประมาณ 6 ถึง 7 เดือนหลังการให้ยา ประสิทธิภาพของวัคซีนป้องกันโควิด-19 รุนแรงถึงขั้นวิกฤตคือ 93.1% (95% CI, 54.4 ถึง 99.8) สำหรับสายพันธุ์อ้างอิง 71.8% (95% CI, 56.3 ถึง 82.3) สำหรับสายเลือดที่ไม่อ้างอิง SARS-CoV-2 ซึ่งรวมถึงลำดับ "อื่นๆ" ที่มีการกลายพันธุ์ E484K; 78.4% (95% CI, 34.5 ถึง 94.7)

สำหรับรุ่นเบต้า 63.6% (95% CI, 18.8 ถึง 85.1) สำหรับตัวแปรแกมมา 67.6% (95% CI, −29.8 ถึง 94.4) สำหรับตัวแปรแลมบ์ดา และ 79.5% (95% CI, 38.5 ถึง 94.9) สำหรับตัวแปรมิว มีรายงานเพียง 6 กรณีของ Covid-19 ที่ร้ายแรงถึงขั้นวิกฤตที่เกิดจากตัวแปรอัลฟ่าและสี่รายที่เกิดจากตัวแปรเดลต้า (รูปที่ S4) จุดสิ้นสุดประสิทธิภาพรองและการสำรวจเพิ่มเติม ประสิทธิภาพของวัคซีนป้องกันโรคโควิด-19 ระดับปานกลางถึงรุนแรง โดยเริ่มมีอาการอย่างน้อย 28 วันหลังจากให้ยาในผู้เข้าร่วมทุกคนโดยไม่คำนึงถึงระดับซีโรสเตตัสที่การตรวจวัดพื้นฐาน ยกเว้นผู้เข้าร่วมที่ติดเชื้อโควิด-19 ก่อนวันที่ 29 (ประชากรกลุ่มเสี่ยง) คือ 53.2% ( 95% CI, 47.5 ถึง 58.4) ประสิทธิภาพของวัคซีนป้องกันโรคโควิด-19 ในระดับปานกลางถึงรุนแรงถึงขั้นวิกฤต โดยเริ่มมีอาการ 1 วันหลังการให้ยาคือ 52.6% (95% CI, 47.6 ถึง 57.2)