วิวัฒนาการ ไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษที่ 20 ได้เห็นพัฒนาการของวิวัฒนาการทางโมเลกุลซึ่งจะตรวจสอบว่าสิ่งมีชีวิตมีความสัมพันธ์กันมากเพียงใดโดยการวัดความคล้ายคลึงกันของดีเอ็นเอในจีโนมของพวกมัน นอกจากนี้ยังมีการใช้ phylogenetics ระดับโมเลกุลเพื่อประมาณวันที่ที่สปีชีส์แตกต่างกัน แต่ก็มีข้อถกเถียงเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของนาฬิกาโมเลกุลซึ่งขึ้นอยู่กับการประมาณการดังกล่าวคำจำกัดความที่ง่ายที่สุดของ "บรรพชีวินวิทยา" คือ "การศึกษาสิ่งมีชีวิตในสมัยโบราณ"ภาคสนามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับแง่มุมต่างๆของสิ่งมีชีวิตในอดีต: "ตัวตนและที่มาสภาพแวดล้อมและวิวัฒนาการของพวกมันและสิ่งที่พวกมันสามารถบอกเราได้เกี่ยวกับอดีตอินทรีย์และอนินทรีย์ของโลก"ประวัติศาสตร์ศาสตร์การเตรียมฟอสซิลกระดูกวิลเลียม Whewell (1794-1866) ซากดึกดำบรรพ์จัดเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์พร้อมกับโบราณคดี , ธรณีวิทยา , ดาราศาสตร์ , จักรวาล , ภาษาศาสตร์และประวัติของตัวเองจุดมุ่งหมายซากดึกดำบรรพ์เพื่ออธิบายปรากฏการณ์ที่ผ่านมาและเพื่อสร้างสาเหตุของพวกเขาดังนั้นจึงมีองค์ประกอบหลัก 3 ประการ ได้แก่ คำอธิบายปรากฏการณ์ในอดีต การพัฒนาทฤษฎีทั่วไปเกี่ยวกับสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงประเภทต่างๆ และนำทฤษฎีเหล่านั้นไปใช้กับข้อเท็จจริงเฉพาะ เมื่อพยายามอธิบายอดีตนักบรรพชีวินวิทยาและนักวิทยาศาสตร์ทางประวัติศาสตร์คนอื่น ๆ มักจะสร้างชุดของสมมติฐานอย่างน้อยหนึ่งชุดเกี่ยวกับสาเหตุจากนั้นมองหา " ปืนสูบบุหรี่ " ซึ่งเป็นหลักฐานชิ้นหนึ่งที่สอดคล้องกับสมมติฐานข้อหนึ่งเหนือข้อสันนิษฐานอื่น ๆบางครั้งนักวิจัยค้นพบ "ปืนสูบบุหรี่" โดยบังเอิญในระหว่างการวิจัยอื่น ๆ ยกตัวอย่างเช่นการค้นพบปี 1980 โดยหลุยส์และวอลเตอร์ Alvarezของอิริเดียมเป็นโลหะส่วนใหญ่ต่างดาวในยุค - ตติยภูมิชั้นขอบเขตทำผลกระทบดาวเคราะห์น้อยคำอธิบายที่ชื่นชอบมากที่สุดสำหรับเหตุการณ์การสูญเสีย Cretaceous-Paleogene - แม้ว่าการอภิปรายอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของภูเขาไฟสนับสนุนโดย slotxo88 เว็บ สล็อตxo บรรพชีวินวิทยายังสะกดบรรพชีวินวิทยาหรือบรรพชีวินวิทยาคือการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ของสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่ก่อนที่จะมีและบางครั้ง รวมถึงจุดเริ่มต้นของยุคโฮโลซีน (ประมาณ 11,700 ปีก่อนปัจจุบัน ) รวมถึงการศึกษาซากดึกดำบรรพ์เพื่อจำแนกสิ่งมีชีวิตและศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันและกันและสภาพแวดล้อม ( บรรพชีวินวิทยาของพวกมัน). การสังเกตการณ์ทางบรรพชีวินวิทยาได้รับการบันทึกไว้ย้อนหลังไปถึงศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตศักราช วิทยาศาสตร์ได้รับการยอมรับในศตวรรษที่ 18 อันเป็นผลมาจากงานของGeorges Cuvierเกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์เปรียบเทียบและได้รับการพัฒนาอย่างรวดเร็วในศตวรรษที่ 19 คำว่าตัวเองมาจากภาษากรีก παλαιός, พาลี "เก่าโบราณ" ὄν, บน ( Gen. ontos ) "เป็นสิ่งมีชีวิต" และλόγος, โลโก้ , "คำพูดที่คิดว่าการศึกษา"

วิธีการเสริมที่จะพัฒนาความรู้ทางวิทยาศาสตร์, วิทยาศาสตร์การทดลอง ทำงานโดยทำการทดลองเพื่อพิสูจน์สมมติฐานเกี่ยวกับการทำงานและสาเหตุของปรากฏการณ์ทางธรรมชาติวิธีนี้ไม่สามารถพิสูจน์สมมติฐานได้เนื่องจากการทดลองบางอย่างในภายหลังอาจหักล้างได้ แต่การสะสมของความล้มเหลวในการพิสูจน์มักจะเป็นหลักฐานที่น่าสนับสนุน อย่างไรก็ตามเมื่อเผชิญกับปรากฏการณ์ที่ไม่คาดคิดโดยสิ้นเชิงเช่นหลักฐานแรกสำหรับการแผ่รังสีที่มองไม่เห็นนักวิทยาศาสตร์การทดลองมักใช้แนวทางเดียวกับนักวิทยาศาสตร์ทางประวัติศาสตร์: สร้างชุดของสมมติฐานเกี่ยวกับสาเหตุจากนั้นมองหาปืนสูบบุหรี่